11/26/2010

?

Adolescencia, fermoso período de confusión.

Que pensar, que dicir, que facer ante esa persoa especial?
Sé ti mesmo.
Senón tes personalidade, sinxelamente, esconde a túa face e chora no silencio.

Alguén responderá.
Só espera a túa queda.
I’ll wait my turn.

Soségate, se padeces, sairás dese trebón de sentimentos.

11/23/2010

No puedo evitarlo. Supongo que tampoco hago nada para luchar contra ello, cuando aparecen, soy su esclava. Sumisa agacho la cabeza y me pierdo entre mis delirios. Sé que me estoy matando. Que mis celos son los culpables de que no sonrias, mas como dije al principio, no puedo evitarlo.
Mil imágenes cruzan mi mente, juegan con mis sentimientos, disfrazan la realidad de absurdas historias de amor de las cuales tú eres protagonista, y como no, culpable. La idea de pensarte con otro, de pensar que otro pueda disfrutar de tus besos, de tus palabras, de tu mirada...
Ya casi siento las paredes del estómago pegadas a mis costillas, y mis párpados piden a gritos las horas de sueño que mis celos les roban...



Eva Martín Crego.

11/21/2010

Benquerido;

Ende ben, a túa desventura concluíu.
A ledicia miña culminei coa túa intercesión,
gratifícoche, entón, a túa tentadora actuación.
Deséxoche unha avegosa existencia.
Adórote cegaratamente.

11/19/2010

Unha buxía máis.

Achégase o esperado momento. Medras, envelleces, a carreira acúrtase. Unha insignificante buxía que marca o volume, referíndonos ao concepto asignado en educación física.


Como se sinte un ao engadir un cirio máis á tradicional tarta? Ben se es mozo, sabio se es ancián, e algo intermedio se es adulto.
E se o teu sentimento non coincide con estos últimos ditos? 


Non importa, nunca importa.


Non ten nada de malo envellecer, é máis...


O sono eterno chega antes,
e a dor para os seres que te queren tamén.


Ariadna Cordal.

11/18/2010

Va que si?

Reparo en min un turbio horizonte,
tantas expectativas cativadoras,
tantas doadas expectativas.
Polo que me decido,
apracente, a meu catar,
será axeitado,
desafortunadamente desacertado ou.
Malia recoñecerei o meu erro,
va que si?
Ariadna Cordal.

É un adeus.

A quen tes que agarimar, non fagas chorar. Si, ti, oíches? Non che culpo de encher o meu xoven e rebelde corazón de momentos tristes, para nada, é máis, moitos momentos bos me agasallaches.

Pero hai xente que lle dá voltas, que pensa con moito detemento as cousas que lle ocorren, ocorrerán ou ocorreron. E se eu son unha desas persoas?

Todo o que sufriches, incluso hipóteses erróneas que crea a miña mente, sufrinas eu. E non teño mente tan madura, sabes? Caeu unha responsabilidade enriba dos teus hombros sumamente grande, demasiado para a túa idade.

Demasiado para min, tendo en conta unha fácil e para nada laboriosa vida, chea de caprichos. Si, niso respétoche, pero chega un momento no que cansa, sabes?

Iso, estou farta. Farta de como es, aínda que non sexa culpa túa. Da túa maneira de pensar e da túa maneira de actuar. Síntoo, pero iso non se pode remediar.

O meu xoven e rebelde corazón, ao igual que o meu cerebro, non pode con isto. Por iso direiche;

PARA.

Non quero seguir así. Fasme dano. Fasme sentir mal. Síntoo.

Ariadna Cordal.

SHOUT,

Gritaré cuándo no pueda más,
pero por ahora debo escapar.

No pienses que es la vergüenza
la que me hace retroceder,
si no el simple hecho de afrontar la verdad.

Gritaré cuándo no pueda más,
daré la cara, seré valiente,
pero por ahora,
seré inteligente.

¿Por qué razón he de afrontar
cosas que ellos dicen saber de mí,
pero que ni yo misma sé?

Gritaré cuándo no pueda más,
pero por ahora,
seré víctima de burlas.


Shout.

Ariadna Cordal.
Canto tempo fai que tes esas sensación de lexanía?
Sintes vacío.
Por iso buscas algo. Nalgún recuncho.
Estás realmente nunha procura?
Quizais xa o atopaches todo,
quizais non teñas nada que procurar.
Sexa como sexa,
tes unha sensación extraña,
e a túa vida
existe por ela.
Parece que che falta algo,
non?
Quizais alma,
quizais corazón.
Amor.



Ariadna Cordal.